ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Εμείς που υπερασπίζουμε αυτό το κείμενο ενώνουμε τις προσπάθειές μας για να εμποδίσουμε την ανάπτυξη του νεοναζιστικού πολιτικού ρεύματος στη χώρα μας και για να εφαρμοστούν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές, ώστε να απαγορευτεί κάθε ναζιστική δραστηριότητα και να τεθεί εκτός νόμου κάθε ναζιστική οργάνωση.
Αποτελεί πολιτικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και πρωτοφανή πρόκληση σε βάρος των δημοκρατικών καταχτήσεων όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά όλων των ευρωπαϊκών λαών, το γεγονός ότι μόνο στη χώρα μας ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέπεται η νόμιμη λειτουργία μιας ανοιχτής χιτλερικής οργάνωσης όπως είναι η “Χρυσή Αυγή”. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν αποχτήσει μέσα από την αφάνταστα οδυνηρή εμπειρία του β΄ παγκοσμίου πολέμου τη γνώση του ναζισμού και του φασισμού και δε δέχονται σε καμιά περίπτωση να δώσουν στους ναζιστές για άλλη μια φορά τη δυνατότητα να δηλητηριάσουν τις μάζες και να τις χρησιμοποιήσουν για τους πολέμους και τις τερατώδεις διχτατορίες τους. Γιαυτό, αφού τιμώρησαν τους ναζί εγκληματίες μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, εμπόδισαν με αυστηρούς νόμους την επανεμφάνιση κάθε προπαγάνδας που υποστηρίζει άμεσα ή έμμεσα την πολιτική και ιδεολογική γραμμή, καθώς και τα σύμβολα των υπεύθυνων εκείνου του πόλεμου.
Οι ναζιστές και οι φασίστες κάθε είδους για να εξασφαλίσουν την ελευθερία να οργανώνονται και να διαδίδουν τις θέσεις τους, επικαλούνται τα αντίστοιχα δημοκρατικά δικαιώματα που ισχύουν γενικά για τους πολίτες και τα πρόσωπα, άτομα ή ομάδες κάθε χώρας.
Όμως οι νομοθεσίες και των πιο δημοκρατικών κρατών και οι συνειδητοί πολίτες έχουν αρνηθεί αυτή τη δόλια επιχειρηματολογία. Γιατί η ίδια η οργάνωση και οι ίδιες οι θέσεις του ναζισμού αποτελούν άμεσα, έμπραχτα και συγκεκριμένα παραβίαση κάθε δημοκρατικής αρχής και καταπάτηση κάθε ατομικού και συλλογικού δικαιώματος, κάθε μορφής ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, ακόμα και ύπαρξης. Αυτό είναι ιστορικά αποδειγμένο, έχει επαληθευτεί στις συνειδήσεις δισεκατομμυρίων ανθρώπων και επαληθεύεται κάθε φορά που οι εχθροί της δημοκρατίας επιτρέπουν στους ναζιστές να οργανώνονται, να μιλούν και να δρουν.
Αυτό έχει συμβεί και στη χώρα μας, όπου οι ναζιστές έχουν την τερατώδη άνεση να συγκροτούν πολιτικό κόμμα, να εκδίδουν εφημερίδες και περιοδικά, να κατεβαίνουν στις εκλογές, και μάλιστα να συμμετέχουν στη Διακομματική επιτροπή καλεσμένοι από τους αρμόδιους υπουργούς με τη συγκατάθεση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και, τέλος, με την ίδια γενική συγκατάθεση να μιλούν στην τηλεόραση.
Εδώ λοιπόν οι ναζιστές έχουν κινηθεί σύμφωνα με τις άμεσες συνέπειες των θέσεών τους και σύμφωνα με το σιδερένιο νόμο της ίδιας τους της ύπαρξης. Ξυλοκοπούν συστηματικά τους ξένους εργάτες, ιδιαίτερα άλλου χρώματος, καθώς και νεολαίους που η εμφάνισή τους υπονοεί δημοκρατική στάση, εκστρατεύουν ενάντια στις εθνικές μειονότητες και έχουν τραυματίσει σοβαρά και κατ’ επανάληψη μέλη αντιεθνικιστικών οργανώσεων.
Εκεί που είναι το κέντρο της δραστηριότητάς τους, τα σχολεία, και στα οποία αναπτύσσονται ανησυχητικά, οι ναζιστές συγκροτούν τους πυρήνες τους πάνω στη βία. Η φυσική βία και η απειλή άσκησης φυσικής βίας απέναντι σε ανοργάνωτους εύκολους στόχους είναι η κύρια μορφή της ίδιας τους της προπαγάνδας.
Στη βάση λοιπόν αυτού του σκεπτικού και αυτών των γεγονότων εμείς σαν δημοκρατικοί άνθρωποι, κάτοικοι αυτής της χώρας, έλληνες και ξένοι και ανεξάρτητα από κάθε άλλη πολιτική και ιδεολογική μας θέση, θεωρούμε σαν το πιο καίριο ζήτημα πολιτικής δημοκρατίας το να τεθούν εκτός νόμου οι ναζιστικές οργανώσεις και να απαγορευτεί κάθε ναζιστική δραστηριότητα.
Αυτή μας η απαίτηση δεν υπαγορεύεται μόνο από την ανάγκη να εμποδιστεί η ανάπτυξη του ναζισμού σαν πολιτικού ρεύματος, αλλά ακόμα περισσότερο από την ανησυχία μας για το γεγονός ότι υπάρχει σήμερα ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον τέτοιο, που να επιτρέπει και τη νομιμότητα των ναζί και την αυξανόμενη δυνατότητά τους να επηρεάσουν ανθρώπους, ιδιαίτερα νέους. Ο ναζισμός δεν είναι μόνο, και μάλιστα δεν είναι κυρίως, η αναφορά στη ναζιστική ιστορία, στο Χίτλερ, και στο β’ παγκόσμιο. Ο ναζισμός είναι μια σειρά από γενικές ιδέες λίγο-πολύ σταθερές χρονικά, που όμως παίρνουν ένα ολότελα καινούριο και εξειδικευμένο ανάλογα με τη χώρα και την εποχή περιεχόμενο. Έτσι, ενώ ο πρώτος στόχος που βάζουμε στον εαυτό μας είναι η απαγόρευση κάθε ναζιστικής δραστηριότητας, ο δεύτερος στόχος είναι η καταγγελία των γενικών συνθηκών που επιτρέπουν την ιδεολογικοπολιτική επιρροή των ναζιστικών ιδεών και η καταγγελία αυτών των ιδεών.
Μια απαγόρευση δεν μπορεί ποτέ από μόνη της να νικήσει ιδέες. Αντίθετα μόνη της μπορεί ακόμα και να τους δώσει ώθηση. Γι’ αυτό το λόγο είμαστε ριζικά αντίθετοι και με όλες εκείνες τις απόπειρες που έχουν γίνει ως τα τώρα να εμποδιστεί η δράση των ναζιστών με την άσκηση πάνω τους ατομικής ή οργανωμένης βίας που παίρνει τη μορφή τρομοκρατικής συμμορίας, δίχως δηλαδή την έγκριση της δημοκρατικής κοινής γνώμης, μέσα στο σκοτάδι, δίχως προηγούμενα το ζήτημα των ναζί να έχει γίνει πολιτικό ζήτημα και, κυρίως, δίχως την επίμονη διαφώτιση του πληθυσμού για το τι λένε, τι πιστεύουν και τι κάνουν οι ναζιστές.
Η ανάγκη της ιδεολογικοπολιτικής πάλης ενάντια στο ναζισμό μας οδηγεί στο να συμφωνήσουμε στα παρακάτω μίνιμουμ σημεία που απαντούν στις αντίστοιχες μίνιμουμ θέσεις των ναζιστών, και κυρίως του πιο συγκροτημένου πολιτικού αποσπάσματος τους, που είναι η “Χρυσή Αυγή”. Αυτά τα σημεία αποτελούν ταυτόχρονα απάντηση και στις κυρίαρχες θέσεις ενός ολόκληρου αναδυόμενου αντιδραστικού καθεστώτος που διαχέεται μέσα στον επίσημο πολιτικό κόσμο και που έχει ήδη επηρεάσει πλατιά τμήματα του πληθυσμού. Δεν είναι τυχαία η αποδοχή σαν κάτι το φυσικό της πολιτικής νομιμότητας των υπερασπιστών των διχτατοριών της 21 Απρίλη και της 4ης Αυγούστου όπως και η ανάπτυξη τελευταία ενός ρεύματος υπέρ της αποφυλάκισης των διχτατόρων.
Σύμφωνα λοιπόν με το παραπάνω σκεπτικό, διατυπώνουμε τα παρακάτω σημεία ιδεολογικής πάλης ενάντια στο ναζισμό και το φασισμό.

Για τον “εθνορατσισμό” και τον ρατσισμό
Δεν υπάρχει καμία βιολογική και καμία φυσική πνευματική διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικού χρώματος, έθνους και θρησκείας. Δεν υπάρχει κανένα έθνος φυσικά ανώτερο από το άλλο. Δεν υπάρχει κανένα έθνος και κανένας λαός που να έχει υπεροχή απέναντι σε ένα άλλο έθνος και σε έναν άλλο λαό στη βάση οποιασδήποτε ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Ειδικά για τους μεγάλους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, κανένα έθνος δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί σαν ειδικός κληρονόμος τους. Οι ιστορικές, πολιτιστικές, τεχνικές και επιστημονικές καταχτήσεις των λαών ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα.
Μ’ αυτή την έννοια καταδικάζουμε την αντίληψη για δήθεν “πολιτιστική ανωτερότητα του ελληνισμού”, όταν αυτός σημαίνει ή υπονοεί κάποια ιδιαίτερη “ελληνική ιδεολογία” ή κάποια εκπολιτιστική ή άλλη “ιστορική αποστολή” του Έλληνα και του ελληνικού έθνους.

Για το εθνικό κράτος, την υπηκοότητα, τις εθνικές μειονότητες και τους μετανάστες
Καταδικάζουμε σαν βαρβαρότητα την αντίληψη και την πραχτική της βίαιης εθνικής ομογενοποίησης στα πλαίσια του εθνικού κράτους. Τέτοια πραχτική είναι και εκείνη που ταυτίζει την έννοια της εθνικότητας με εκείνη της υπηκοότητας. Απαιτούμε λοιπόν την άμεση αναγνώριση του ξεχωριστού εθνικού χαρακτήρα και των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων- που απορρέουν από αυτόν- των βάναυσα καταπιεζόμενων εθνικών μειονοτήτων της Ελλάδας καθώς και την αναγνώρισή τους έτσι όπως αυτές αυτοπροσδιορίζονται. Ακόμα απαιτούμε την απονομή της ελληνικής υπηκοότητας και την απόδοση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων και κάθε άλλου ατομικού και συλλογικού-οπότε και εθνομειονοτικού δικαιώματος-στους μετανάστες κάθε εθνικότητας και κάθε φύσης (πολιτικούς, οικονομικούς) που έχουν εγκατασταθεί και ζουν μόνιμα στη χώρα μας. Ιδιαίτερα για τους ξένους εργάτες απαιτούμε, προς κάθε κατεύθυνση, την εφαρμογή της αρχής “ίση αμοιβή για ίση εργασία”. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για το χτύπημα του εθνορατσισμού που προωθεί ο ναζισμός μέσα από τη διάσπαση των εργαζομένων.

Για την αυτοδιάθεση των εθνών και των κρατών, για τον ευρωπαϊσμό και για την ειρήνη
Τα έθνη έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και τα κράτη το δικαίωμα της ανεξαρτησίας. Τέτοιο είναι και το δικαίωμα να συνάπτουν ενώσεις, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές που μπορούν να φτάσουν μέχρι και την ένωση σε ένα κράτος. Είμαστε λοιπόν αντίθετοι σε κάθε αντίληψη και κάθε πραχτική που αρνείται την ελεύθερη ένωση των εθνών και των κρατών στο όνομα της εθνικής αποκλειστικότητας και του εθνικού απομονωτισμού.
Κατά συνέπεια:
Α) Θεωρούμε μια μεγάλη δημοκρατική κατάχτηση των ευρωπαϊκών εθνών και λαών, απότοκο της αντιφασιστικής τους πείρας, τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ένωση των ευρωπαϊκών κρατών-σε όσο βαθμό έχει οικοδομηθεί-σημαίνει έμπραχτη καταδίκη του σοβινισμού και του εθνικισμού, καταδίκη της λογικής των πολεμικών αξόνων στη βάση οποιωνδήποτε εθνικών, θρησκευτικών ή πολιτιστικών συσπειρώσεων και, αντίστοιχα, σεβασμό των ατομικών και εθνικών δικαιωμάτων.
Είναι λοιπόν φυσικό που οι όροι που έκαναν δυνατή μια πολύ προωθημένη διακρατική συνεργασία έκαναν ταυτόχρονα την Ευρ. Ένωση έδαφος και της πιο προωθημένης πολιτικής δημοκρατίας μέσα σε ολόκληρο τον ευρύτερο ευρωπαϊκό και μεσογειακό χώρο. Καταδικάζουμε λοιπόν το συστηματικό αντιευρωπαϊσμό που θεμελιώνεται στον εθνικισμό και ακόμα περισσότερο εκείνον που επικαλείται τον ορθόδοξο θρησκευτικό μεσαίωνα και το βυζαντινισμό για να επιτεθεί συνολικά στο δυτικό διαφωτισμό και το δημοκρατισμό και να αναβιώσει τη βάρβαρη λογική των θρησκευτικών τόξων. Η ίδια λογική στο εσωτερικό οδηγεί στην κατάργηση της ατομικής και συλλογικής θρησκευτικής ελευθερίας.
Β) Πρέπει να οικοδομηθούν δημοκρατικές ειρηνικές σχέσεις σε όλες ανεξαίρετα τις γειτονικές χώρες στη βάση των αρχών της αναγνώρισης της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της μη επέμβασης στα εσωτερικά τους. Οπως θέλουμε οι γείτονές μας να σέβονται αυτές τις αρχές για τη χώρα μας, το ίδιο πρέπει να τις σεβόμαστε και εμείς απέναντί τους. Δε δικαιολογείται, λοιπόν, καμία επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας για να αλλάξει το κρατικό της όνομα, ούτε επιτρέπεται επέμβαση σε άλλες χώρες στο όνομα της προστασίας των ελληνικών εθνικών μειονοτήτων που ζουν σ’ αυτές.
Ειδικά σε ότι αφορά την Τουρκία, πρέπει να ανατραπεί η καλλιεργημένη αντίληψη περί “προαιώνιου εχθρού” και να προωθηθεί η θέση ότι οι διαφορές μας με αυτή τη χώρα μπορούν και πρέπει να λυθούν ειρηνικά. Ταυτόχρονα, προς όφελος και των δύο λαών, πρέπει να καταδικαστεί η σημερινή πολιτική των συμμαχιών της χώρας μας με τους χειρότερους φασισμούς στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και σ’ όλο τον κόσμο στο όνομα του εξ ορισμού “τουρκικού κινδύνου”.

Για τον αντισημιτισμό και τον αντικαπιταλισμό αντισημιτικού τύπου
Ο ναζισμός είναι πάντα ένας αντισημιτισμός(αντιεβραϊσμός). Ο σύγχρονος αντισημιτισμός καλύπτεται πίσω από τον αντισιωνισμό. Όμως ο ναζιστικός αντισιωνισμός δε σημαίνει καταδίκη του σιωνισμού όπως κάθε σοβινισμού, αλλά εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους και των εβραίων γενικά. Αυτός είναι ο αντισημιτισμός, που στο βάθος του είναι η ρατσιστική μορφή που παίρνει ο αντιδραστικός αντικαπιταλισμός. Για το ναζισμό οι εβραίοι είναι πάνω απ’ όλα η προσωποποίηση του κεφαλαίου και του καπιταλισμού γενικά, και σαν τέτοιοι πρέπει να εξολοθρεύονται.
Ο ναζιστικός αντικαπιταλισμός δε σημαίνει πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, αλλά εξαφάνιση κάθε παραγωγικής και κοινωνικής προόδου στο όνομα της διατήρησης της μικρής παραγωγής, της πατριαρχικής οικονομίας και, κυρίως, της αποθέωσης της κρατικής πολεμικής-γραφειοκρατικής οικονομίας. Είμαστε λοιπόν μαχητικά αντίθετοι σε κάθε εθνικοσοσιαλισμό, δηλαδή σε κάθε εθνικισμό που συνδυάζεται με ένα κοινωνικό πρόγραμμα αντιδραστικού αντικαπιταλισμού. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι στο βάθος η εξουσία του πιο μαύρου κεφαλαίου που μέσα απ’ αυτόν εξασφαλίζει την απόλυτη και φασιστική εξουσία του στο κράτος, στην οικονομία και στην κοινωνία.
Η ιδεολογική και πολιτική μας πάλη ενάντια στις θέσεις των ναζιστών, που είναι ταυτόχρονα και θέσεις διαδεδομένες μέσα στην κοινωνία, διαχωρίζεται προφανώς από την απαίτησή μας για το εκτός νόμου των ναζιστικών οργανώσεων και της ναζιστικής δραστηριότητας. Οι ναζιστές πρέπει να τεθούν εκτός νόμου μόνο για εκείνες τις θέσεις τους που έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση όλου του πληθυσμού με τη χιτλερική βαρβαρότητα, δηλαδή για την ανοιχτή υποστήριξη του χιτλερισμού, του Γ’ Ράιχ, του δωσιλογισμού και του φυλετικού ρατσισμού. Οι άλλες, οι “εκσυγχρονιστικές” θέσεις του σύγχρονου ναζισμού, χρειάζονται για να αποκαλυφθούν μια μακρόχρονη και υπομονετική δουλειά πειθούς μέσα στο λαό.
Αυτό το τελευταίο είναι το πιο δύσκολο από τα καθήκοντά μας. Είναι όμως ένα καθήκον ζωής και θανάτου για την πολιτική δημοκρατία και για την ειρήνη σ’ αυτή τη χώρα.