Η ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ Θ. ΠΛΕΥΡΗ (βουλευτή ) ΣΥΝΗΓΌΡΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ

Θ. Π: …θα συνταχθώ κατ’ αρχήν με την πρόταση της κυρίας εισαγγελέως (που ήταν αθωωτική σ. δική μας), δεν θέλω όμως να σταθώ μόνο στην εύκολη για μας νομική λύση, που αυτό που ειπώθηκε ότι η πρωτόδικη απόφαση έχει καταδικάσει τον κατηγορούμενο για φυλετική διάκριση και κανένας απ’ αυτούς που ήρθαν εδώ πέρα και μίλησαν εναντίον του κατηγορουμένου δεν επικαλέστηκαν τη φυλετική ή την εθνική διαφοροποίηση, αλλά τη θρησκευτική τους και επομένως αυτή τη στιγμή επειδή προφανώς έχει γίνει έφεση, δεν μπορείτε να κάνετε χειρότερη τη θέση του κατηγορουμένου και να τον καταδικάσετε ότι προκαλεί θρησκευτικές διακρίσεις. Ουσιαστικά όλοι οι μάρτυρες, όσοι ήρθαν εδώ πέρα δεν είχαν να εισφέρουν απολύτως τίποτα. Διότι είπανε «δεν θιγόμαστε ως φυλή, αλλά θιγόμαστε ως θρησκεία» ενώ εδώ πέρα έχουμε μια πρωτόδικη απόφαση, που δεν τον καταδίκασε για φυλετική ή εθνική, για θρησκευτική διάκριση, σημαίνει ότι τον έχει αθωώσει γι αυτό το κομμάτι. Δεν το εξέτασε καθόλου αυτό το κομμάτι…
Πρόεδρος: Δεν είχε εισαχθεί καθόλου
Θ.Π: Από τη στιγμή που δεν είχε εισαχθεί δεν μπορείτε να το εξετάσετε και σαν δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Θέλω όμως να πάμε στην ουσία της κατηγορίας κυρία Πρόεδρε. Γιατί εδώ πέρα- εγώ επιμένω σ’ αυτό – στην αντισυνταγματικότητα του νόμου ως έχει, και υπάρχει βέβαια συνταγματική προστασία του κατηγορουμένου για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά θα ξεκινήσω από το νόμο καθ’ αυτό.
Κυρία Πρόεδρε και κύριοι Εφέτες,
Εδώ πέρα ήταν η εύκολη κατηγορία. Έχουμε έναν άνθρωπο που δεν συμβαδίζει με τις δημοκρατικές αντιλήψεις του τόπου. Είναι ένας άνθρωπος που ξεκάθαρα είναι γνωστός ότι είναι ο θεωρητικός του εθνικισμού και του εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα, ουδέποτε έκρυψε τις θέσεις του ότι διαφωνεί πλήρως με το δημοκρατικό καθεστώς, ουδέποτε έκρυψε τις θέσεις ότι όπως έχει λειτουργήσει με συγκεκριμένα παραδείγματα η εβραική θρησκεία και ο σιωνισμός έχουν βλάψει την Ελλάδα. Μιλάει για Λευκή Φυλή, μιλάει για ανωτερότητα φυλών. Έχουμε αυτόν τον άνθρωπο, οπότε είναι η εύκολη κατηγορία. Θέλω όμως να αναρωτηθείτε κάτι κύριοι δικαστές. Ο νομοθέτης όταν το 1979, ή τα διεθνή κείμενα προηγουμένως έθεσαν το θέμα της απαγόρευσης των φυλετικών διακρίσεων, ποιος ήταν ο στόχος;
Ήταν ο στόχος να απαγορεύσουν σε κάποιον να πιστεύει ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί; Να απαγορεύσει σε κάποιον να πιστεύει ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι; Αυτός ήταν ο στόχος των διεθνών κειμένων; Αν ήταν αυτός ο στόχος τότε είναι επικίνδυνος. Και θα το πω ευθέως: διότι σε τι διαφέρουμε εμείς από τον κατηγορούμενο. Εάν ο κατηγορούμενος κάποια στιγμή η ιδεολογία του επιβληθεί, θα έχει ένα νόμο και θα λέει: «Απαγορεύω στον καθένα να δέχεται ότι δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί». Και θα καθόταν κάποιος σ’ ένα τέτοιο δικαστήριο, ένας δημοκράτης και θάλεγε «είμαι δημοκράτης. Εγώ πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» και θα του έλεγε το δικαστήριο: «Μα έχουμε μια νομοθετική διάταξη που απαγορεύει την μη απαγόρευση διακρίσεων και πρέπει να καταδικαστείς».
Μήπως τελικά αν ερμηνεύσουμε έτσι αυτά τα διεθνή κείμενα κι αυτόν τον νόμο, δεν διαφέρουμε καθόλου από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα;
Έχουμε εδώ πέρα έναν άνθρωπο που πιστεύει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τον καταδικάζουμε επειδή πιστεύει ότι δεν θέλει να είναι δημοκράτης! Επειδή πιστεύει ότι θέλει να είναι εθνικοσοσιαλιστής. Επειδή πιστεύει ότι θέλει νάναι ναζιστής, φασίστας, ρατσιστής, οτιδήποτε. Μπορούμε να καταδικάσουμε αυτόν τον άνθρωπο;
Ακούστηκε εδώ πέρα από μάρτυρα, που υπερασπίζεται υποτίθεται και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι απαγορεύεται κάποιος να είναι ναζιστής. Είναι δυνατόν στις δημοκρατικές κοινωνίες να μπούμε στη λογική ότι απαγορεύεται κάποιος να υπερασπίζεται τον εθνικοσοσιαλισμό;
Και θα έρθω σ’ αυτό που είπατε αξιότιμοι κύριοι Εφέτες, ότι προφανώς δεν απαγορεύεται το βιβλίο. Εάν οδηγήσουμε όμως σε ποινικές καταδίκες συγγραφείς, τοις πράγμασι δεν θα οδηγήσουμε και σε απαγόρευση βιβλίων; Δηλαδή θα λέτε σε κάποιον «έχεις το δικαίωμα να συγγράψεις ότι θες, το βιβλίο δεν θα απαγορευτεί, αλλά εσύ θα τρως συνεχείς καταδίκες». Η συνεχής καταδίκη σημαίνει φυλάκιση! Μη το ξεχνάμε αυτό. Μπορεί οι ποινές που αναφέρονται να έχουνε ενδεχομένως αναστολή, ή να πληρώνονται. Εάν κάποιος δεν έχει να πληρώσει;
Πιστεύετε, μπορούμε να πιστέψουμε, ότι κάποιος επειδή θεωρεί ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές, επειδή ενδεχομένως στρέφεται και ευθέως κατά μιας ολόκληρης εθνότητας και πιστεύει ότι δεν θέλει οι Εβραίοι να είναι στην Ευρώπη. Πιστεύει ότι δεν θέλει οι μετανάστες να είναι στην Ευρώπη. Ότι θέλει μόνο οι Λευκοί να είναι στην Ευρώπη. Είναι δυνατόν μόνο και μόνο γι αυτό να θεωρήσουμε ότι κάποιος άνθρωπος πρέπει να βρεθεί στη φυλακή;
Και πραγματικά το πιστεύω αυτό. Είναι η ουσία της δημοκρατίας κύριοι δικαστές. Διότι αν το πιστέψουμε αυτό δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Απλώς λέμε: ότι ο καθένας έχει δικαίωμα σε μια δημοκρατία να λέει αυτό που πιστεύει, αρκεί να συμφωνεί με τη δημοκρατία! Εάν δεν συμφωνεί με τη δημοκρατία και είναι ναζί, είναι φασίστας, είναι εθνικοσοσιαλιστής – και αργότερα αυτό θα μεταφερθεί και σε άλλους – και κάποιοι που ενδεχομένως καλόπιστα έχουν κάνει κάποιες ενέργειες, δεν το αντιλαμβάνεται. Θα οδηγηθεί και στους σταλινικούς μετά. Θα πούνε «πως μπορείς εσύ να αμφισβητείς τα εγκλήματα του Στάλιν; Πως μπορεί να πιστεύεις στον κομμουνισμό και όχι στην αστική δημοκρατία; Θα πάμε και σε τέτοιες κατευθύνσεις αργότερα.
Θεωρώ λοιπόν ότι στην καρδιά και στην ουσία του προβλήματος είναι: τα όρια της ελευθερίας της εκφράσεως. Και τα όρια της επιστημονικής ελευθερίας, η επιστημονική ελευθερία σύμφωνα με το σύνταγμα δεν έχει όρια.
Και εδώ πέρα από τη στιγμή που κρίνεται ότι υπάρχει επιστημονικό σύγγραμμα, και είναι επιστημονικό σύγγραμμα, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του επιστημονικού συγγράμματος διότι. Μπορεί να διαφωνούμε με αυτά που λέει – και εγώ διαφωνώ σε πολλά από αυτά που λέει μέσα στο βιβλίο – μπορεί να λέμε ότι είναι μονομερής η έρευνα, δεν μπορεί να αποκλείσει όμως κανένας ότι έχει γίνει έρευνα!
Υπάρχουνε 553 αναφορές! Πηγές. Υπάρχουνε συγκεκριμένοι συγγραφείς. Που αναφέρουν αυτά τα θέματα. Υπάρχουν συγκεκριμένες περικοπές από άτομα που δεν αμφισβητούνται. Ο Μακρυγιάννης. Ο Γέρος του Μωριά. Μπορεί να αμφισβητηθούν αυτά ότι ειπώθηκαν;
Ακόμα και στη συγκεκριμένη, στη μοναδική περίπτωση πούχει γίνει αμφισβήτηση, στον Κλεμανσώ, η πηγή δεν αποκρύπτεται. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα παραπέμπει ο συγγραφέας! Δεν έκρυψε την πηγή του. Αναφέρει την πηγή. Είναι ένα μυθιστόρημα. Πληρούνται λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά της έρευνας.
Είναι ένας άνθρωπος με τρία πτυχία, Κοινωνιολογίας, Νομικής και Ιστορίας, έχει κάνει ένα σύγγραμμα συγκεκριμένο, το οποίο έχει τα χαρακτηριστικά της επιστημονικής έρευνας, έχει τις πηγές. Και θα πρέπει να σας προβληματίσει το γεγονός – κι εγώ θα επιμείνω σ’ αυτό, δεν έχω μπει στην ουσία του θέματος – δεν είναι δυνατόν νάχουν περάσει τρία χρόνια, και να μην έχει έρθει, 4-5 σελίδες είναι οι αναφορές του Ταλμούδ, και να σας φέρουν εδώ πέρα και να σας πούνε: Να ορίστε!
Κι ας τα λέει αυτά. Ας επιχειρηματολογήσουν βάσει αυτού. Δεν μπορώ όμως εγώ να δεχτώ ότι όλοι του ΚΙΣ αγνοούν το Ταλμούδ. Και ο μοναδικός που ήτανε εδώ πέρα, ο Ραββίνος, την πρώτη μέρα που ακούστηκε η συνέντευξή του, δεν ήρθε σε καμία επόμενη μέρα! Για να μας εξηγήσει. Και να μας βοηθήσει αφού επικαλείται ο ίδιος το Ταλμούδ.
Θεωρώ λοιπόν ότι βάσει του 16 παρ. 1 από τη στιγμή που υπάρχει επιστημονική έρευνα στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποχρεωτικά πρέπει να οδηγηθείτε σε απαλλακτική κρίση.
Όσον αφορά την ελευθερία της γνώμης πιστεύω και σε αυτό το σημείο ότι συνταγματικά προστατεύεται ο συγγραφέας, για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρώ ότι οι περιορισμοί που τίθενται από το νόμο είναι υπέμετροι. Είναι υπέρμετροι περιορισμοί. Όλα αυτά που αναφέρθηκαν εδώ πέρα, για την προσβολή της τιμής που αναφέρεται σ’ένα συγκεκριμένο άρθρο, είναι κάτι που όλοι το έχουμε αποδεχθεί.
Όταν όμως μπαίνεις στη λογική ότι δεν θα επιτρέψω- κι εδώ πάω απευθείας στο νόμο – δεν θα επιτρέψω να κρίνω λαούς, θρησκείες, γιατί αυτό τελικά καταλήγει. Όταν κρίνω μια θρησκεία προφανώς θα κρίνω και όσους πιστεύουν σ’ αυτή τη θρησκεία. Και σας ερωτώ: Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ πέρα έναν άνθρωπο που θα έλεγε ότι «θέλω να εξοντωθούν οι Τούρκοι;;» (έντονα)
Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ πέρα έναν άνθρωπο που θα σας έλεγε ότι «δεν αντέχω να έχω Αλβανούς στην Ελλάδα; Δεν θέλω να έχω κανέναν Αλβανό στην Ελλάδα;;» Γιατί ειπώθηκε ότι (ο κατηγορούμενος) λέει ότι θέλει απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους. Θα μπορούσατε εσείς να δικάσετε κάποιον που θα έλεγε «δεν θέλω να υπάρχει κανένας ξένος στην Ελλάδα»; «Καμία άλλη εθνική οντότητα»; Ή κάποιον χριστιανό που θα έλεγε: « δεν θέλω να υπάρχει κανένας αλλόθρησκος στην Ελλάδα». Βεβαίως αυτό είναι κάτι που μπορεί να κριθεί σε επίπεδο επιχειρημάτων, αντιλήψεων. Μπορεί όμως να γίνει αντικείμενο του ποινικού νομοθέτη; Και πολύ σωστά αναφέρθηκε και από την κυρία Εισαγγελέα, η μοναδική ανάλυση που υπάρχει του κ. Αποστολάκη, είναι: Επι λέξει λέει: «Η προτροπή ενέχει παρότρυνση, παρόρμηση, ενθάρρυνση και παρακίνηση για την τέλεση κάποιας πράξεως. Εάν δεν έχει παρότρυνση, για την αποδοχή και μόνο των ιδεών και απόψεων του υποκειμένου της προτροπής, έστω και ρατσιστικών, δεν ενδιαφέρει τον ποινικό νομοθέτη» . Από την ανάγνωση του βιβλίου πιστεύετε ότι ο κατηγορούμενος έγραψε αυτό το βιβλίο προκειμένου να διεγείρει ή να παροτρύνει; Ή προκειμένου να εκφράσει τις αντιλήψεις του, και ενδεχομένως να κάνει και άλλους κοινωνούς αυτών των αντιλήψεων;
Και θα σας πω σε θέματα που σας έχουν προβληματίσει: Σας προβλημάτισε η αναφορά για το Άουσβιτς. Που λέει ότι «να τηρείται σε καλή κατάσταση το στρατόπεδο του Άουσβιτς». Εγώ παίρνω την ακραία εκδοχή. Ότι ο κατηγορούμενος εκεί πέρα εννοεί: «Να διατηρείται σε καλή κατάσταση το στρατόπεδο του Άουσβιτς, γιατί θέλω κάποια στιγμή να επανέλθει εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, να επανέλθει ο Χίτλερ, να πάρει τους Εβραίους και να τους βάλει στο Άουσβιτς». Ποια παρότρυνση είναι αυτή; Ποια διέγερση; Δεν μπορεί δηλαδή κάποιος να πιστεύει και να θέλει να πιστεύει ότι θέλω να εξοντώσω κάποιον; Μπορούμε να το θέσουμε αυτό αντικείμενο, την πρόθεση – την πρόθεση εννοώ την ιδεολογική σκέψη – την πεποίθηση, μπορούμε να το θέσουμε αυτό αντικείμενο του ποινικού νομοθέτη; Που στο Ποινικό Δίκαιο μπορεί και καταδικάζεται η σκέψη, καταδικάζεται η πρόθεση ως πρόθεση, ότι «θέλω»; Θα μπορούσατε να καταδικάσετε κάποιον εδώ πέρα που θα έλεγε: «επειδή μισώ τον αδελφό μου θέλω να τον σκοτώσω»; Σας λέω στην πιο ακραία εκδοχή που ακούγεται: Ότι θέλει να μαζέψει τους Εβραίους, ότι θέλει να τους εξαφανίσει τους Εβραίους. Αυτές οι φράσεις από μόνες τους, πως διεγείρουν; Εκφράζει την προσωπική του θέση, τη γράφει σ’ ένα μέσο που δεν είναι πρόσφορο για διέγερση αυτών των πράξεων. Δεν έβγαλε μια αφίσα να την κολλήσει σ’ όλη την Αθήνα και να λέει: Μαζέψτε τους Εβραίους και βγάλτε τους έξω. Δεν έβγαλε μια αφίσα να την κολλήσει σ’ όλη την Αθήνα και να λέει: Μύθος και παραμύθι το Ολοκαύτωμα. Έγραψε 1400 σελίδες. Είναι πρόσφορο μέσο το βιβλίο, ως βιβλίο, να οδηγήσει σ’ όλα αυτά που θέλει ο ποινικός νομοθέτης το 1979; Και ειπώθηκε κιόλας- και οφείλω να το πω σας έχω προσκομίσει και την απόφαση που δεν πρέπει να την αγνοήσετε – του Ασλάν κατά της Τουρκίας. Που μοιάζει πολύ με τη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μια υπόθεση του δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όπου ένας Κούρδος συγγραφέας λέει ξεκάθαρα στους Τούρκους, ότι «είστε βάρβαροι, ότι εξαφανίσατε έθνη που ήταν ανώτερα πολιτιστικά από σας, τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Πέρσες και ότι η μόνη λύση στους Κούρδους είναι να πάρουν τα όπλα και να χτυπάνε τους Τούρκους». Όλα αυτά πληρούνται και σε πολύ χειρότερο βαθμό, γιατί εκεί πέρα τους καλεί να πάρουν τα όπλα για να χτυπήσουν τους Τούρκους. Και έρχεται το Ευρωπαικό δικαστήριο Δικαιωμάτων του ανθρώπου και προβληματίζεται. Και καταδικάζει την Τουρκία που καταδίκασε αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί λέει ότι το βιβλίο δεν είναι πρόσφορο μέσο. Και ότι εν τέλει η τάξη, η άρχουσα τάξη θα πρέπει να δέχεται τις αντίθετες απόψεις. Και θα πρέπει σε όλα τα επίπεδα και όποιος περιορισμός τίθεται να συνεκτιμάται προηγουμένως η μεγάλη ανεκτικότητα η οποία προϋποθέτει και επιβάλει ο δημοκρατικός χαρακτήρας μιας κοινωνίας.
Θάθελα τις ενστάσεις που έχω υποστηρίξει (…) και για την προδικασία που έχουμε αναφέρει και για την αχρησία του νόμου, που βάσει του άρθρου 6 της Ευρωπαικής Ένωσης μπορεί να οδηγήσει με διασταλτική ερμηνεία στην κατάργηση ουσιαστικά αυτού του νόμου και παράλληλα το γεγονός ότι υπάρχουν αποφάσεις του ευρωπαικού δικαστηρίου και αναφέρομαι στην Συμπαβίσιους κατά Λιθουανίας, όπου καταδικάζεται η Λιθουανία διότι στην προδικασία παραπέμφθηκε για άλλο νόμο και καταδικάστηκε για άλλο νόμο.
Θάθελα όμως να αναφερθώ και σ’ αυτό που έχει ειπωθεί κατά κόρον και την περίπτωση του Γκαρωντύ κατά της Γαλλίας. Εκεί έχουμε μια διαφορετική περίπτωση κύριοι εφέτες. Εκεί πέρα έχουμε: τυποποιημένο έγκλημα άρνησης του Ολοκαυτώματος και τι λέει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;
Δεν επιβάλει στα κράτη να ποινικοποιήσουν το Ολοκαύτωμα. Αλλά θεωρεί ότι αν ένα κράτος έχει ποινικοποιήσει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτό δεν είναι αντίθετο στην ευρωπαική σύμβαση δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δηλαδή έχουμε μια ανοχή της Σύμβασης. Δεν έχουμε μια προτροπή από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ποινικοποίησης.
Τώρα θάθελα νάρθω και σ’ αυτό το οποίο έχει ειπωθεί. Κύριοι εφέτες πραγματικά δεν τον γνωρίζαμε το νόμο (Σημ. δική μας: αναφέρεται σε ερώτηση που είχε κάνει ο εκ δεξιών της Προέδρου Εφέτης προς τον κατηγορούμενο, αν γνώριζε το νόμο 927/79 όταν έγραψε το βιβλίο και ο Πλεύρης είχε απαντήσει ότι δεν τον γνώριζε).
Εγώ θυμάμαι ότι επειδή είχαμε κάνει και τις έγγραφες εξηγήσεις γιατί στην αρχή ήταν για διασπορά ψευδών ειδήσεων, όταν είδαμε 927/79, ψάχναμε να βρούμε στο σάιτ του δικηγορικού συλλόγου να δούμε ποιος είναι αυτός ο νόμος. Δεν τον γνωρίζαμε. Γνωρίζαμε ότι υπάρχουν διατάξεις για τις φυλετικές διακρίσεις, σε επίπεδο εργασίας, σε πολλά άλλα επίπεδα που έχουν τεθεί, αλλά ότι υπάρχει τέτοιο θέμα δεν το γνωρίζαμε. Και πραγματικά δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει εφαρμοστεί.
Όμως ως προς την αντικειμενική υπόσταση εάν όμως καταλήξετε ότι πληροί την αντικειμενική υπόσταση, θάθελα να εξετάσουμε και την υποκειμενική υπόσταση.
Τα συγκεκριμένα αδικήματα χρειάζονται δόλο. Δόλος σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος όταν έγραφε αυτές τις εκφράσεις στόχος του ήτανε να προσβάλει τους Εβραίους …ή να προκαλέσει άλλους σε πράξεις βίας.
Πιστεύετε εσείς, ότι αν θεωρήσετε ότι πληρείται και η αντικειμενική υπόσταση, ο στόχος και ο λόγος που οδήγησαν τον συγγραφέα να γράψει αυτό το βιβλίο είναι ότι ήθελε να προκαλέσει πράξεις βίας και μίσους κατά των Εβραίων ή να προσβάλει την τιμή τους; Ή ήθελε να εκφράσει τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις; Συνεπώς τουλάχιστον εκεί που δεν θα πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία είναι ως προς την υποκειμενική υπόσταση. Δόλος δεν υπάρχει. Και παράλληλα θα μπορούσαμε με διασταλτική ερμηνεία να πάμε και στην ένσταση του δεδικαιολογημένου ενδιαφέροντος, ότι υπάρχει κριτική σε πράξεις που έχουν προηγηθεί και άρα εξ αυτού εξαλείφεται το αξιόποινο.
Αυτό που θέλω κλείνοντας να πω κύριοι δικαστές είναι ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες τα βιβλία αντιμετωπίζονται με βιβλία. Ούτε καίγονται, ούτε καταδικάζονται. Αυτή τη στιγμή εάν εδώ πέρα οδηγηθούμε σε μια καταδικαστική κρίση, μπορεί να αναφερόμαστε ότι δεν απαγορεύουμε την κυκλοφορία του βιβλίου, αλλά ουσιαστικά δίνουμε το μήνυμα ότι δεν μπορείτε να γράψετε κάτι – ακόμα κι αν αυτό απηχεί τις ιδεολογικές σας πεποιθήσεις – γιατί αυτό δεν αρέσει στις δημοκρατικές κοινωνίες. Και απλώς προς εκτίμηση θα ήθελα να εξετάσετε το γεγονός ότι από τους μάρτυρες κατηγορίας, στηρίχθηκαν απλώς στο πνεύμα του νόμου και δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν την ουσία. Είδατε τις προηγούμενες μέρες έναν κρατούμενο εδώ πέρα που ξεσηκώθηκε. Ιρακινός. Και λέει: δεν μπορώ να ακούω για Εβραίους άλλο. Μούχουνε σκοτώσει – λέει – την οικογένεια.
Πρέπει να καταλάβετε κάποια στιγμή ότι βάσει αυτού του νόμου θάπρεπε να καταδικαστούν αυτοί που είναι τώρα ηγέτες στο Ισραήλ. Διότι όλα αυτά τα φαινόμενα της πράξης βίας, της πράξης μίσους και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των ανθρώπων που πιστεύουν στην εβραική θρησκεία και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που διοικούν τώρα το Ισραήλ αυτοί το έχουν προκαλέσει. Μήπως αυτός ο Ιρακινός εκείνη την ώρα είχε διαβάσει το βιβλίο του Κώστα Πλεύρη, ή ήξερε μήπως το Μάιν Κάμπφ του Χίτλερ και είχε αυτή την αντίληψη; Ή είναι κάποιες συγκεκριμένες πράξεις που τον έκαναν να έχει αυτή την αντίληψη;
Γι αυτό το λόγο κύριοι δικαστές θεωρώ ότι προκειμένου αυτός ο νόμος να είναι συνταγματικά συμβατός – κατά την προσωπική μου θέση δεν χρειάζεται τέτοιο νόμο η Ελλάδα – έχει όλα τα πλαίσια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν πρέπει να είναι συνταγματικά συμβατός, πρέπει να είναι με την ερμηνεία ότι πραγματικά κοιτάμε με μεγάλη προσοχή, για να μη φτάσουμε στα όρια να απαγορεύσουμε σ’ έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει στη δημοκρατία, να έχει τις δικές του αντιλήψεις. Και στο κάτω κάτω αυτό διακρίνει τη δημοκρατία. Ότι επιτρέπει σ’ άλλους να έχουνε διαφορετικές αντιλήψεις, να λένε προς τα έξω τι πιστεύουνε και να μη βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της δημοκρατίας από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τέτοιοι νόμοι μας οδηγούν περισσότερο σε υιοθέτηση αντιλήψεων ολοκληρωτικών καθεστώτων παρά δημοκρατικών.