ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Ανδρέας Χριστινίδης

18.8.2007

Πλεύρης και «Ελεύθερος Κόσμος».

1 . Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας. 2. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 2.

Απορώ, πώς κάποιοι διανοούμενοι, που δεν είναι μόνο υπεράνω κάθε υποψίας αντισημιτισμού και ρατσισμού, αλλά μάχονται δημοσιογραφικά εναντίον των δύο αυτών τρομακτικών φαινομένων, εξακολουθούν να θεωρούν ως νόμιμη και ως έκφραση της ελευθερίας της γνώμης την προβολή ναζιστικών ιδεολογημάτων και ακόμη τώρα ως πρόβλημα αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας την αποτρόπαιη πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος!

Στον «Ιό» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 16ης Οκτωβρίου 2005, που έχει ως θέμα τον γνωστό Βρετανό ναζιστή Ίρβινγκ, διαβάζω: «Όσο επικίνδυνες κι αν είναι κάποιες ιδέες, όσο κι αν προκαλούν το μίσος και τη βία, δεν μπορούν να πολεμηθούν παρά με ιδέες.» Αυτές όμως οι «ιδέες»: ο ναζισμός, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός είναι οι εγκληματικές «ιδέες» της γενοκτονίας.

Οι ιδέες του διαφωτισμού, στις πιο πολιτισμένες χώρες του κόσμου, δεν άρκεσαν για να αποτρέψουν τον αντισημιτισμό και τον ρατσισμό, και η χώρα του Κάντ και των άλλων μεγάλων διανοητών του Διαφωτισμού και του Ανθρωπισμού, η Γερμανία, είναι εκείνη που έκανε πραγματικότητα το Ολοκαύτωμα. Μπροστά στις ιδέες που «προκαλούν το μίσος και τη βία» («Ιός») δεν άντεξαν οι ιδέες του Διαφωτισμού και του Ανθρωπισμού, όχι μόνο λόγω της μεγάλης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως γιατί δεν λειτούργησε η νόμιμη βία της δημοκρατικής κρατικής εξουσίας και γιατί βρίσκονταν σε κρίση οι διασπασμένες και αποπροσανατολισμένες σοσιαλιστικές και άλλες αντιναζιστικές κοινωνικές δυνάμεις και σε πλήρη αδυναμία να αντιληφθούν σωστά το φαινόμενο του ναζισμού και να αντιμετωπίσουν εγκαίρως με μια ενιαία στρατηγική τον επικείμενο κίνδυνο.

Μετά την ύπαρξη των χιλιάδων ντοκουμέντων, δικών, μαρτυριών (και από τους ίδιους τους δράστες) είναι παραλογισμός να εξακολουθεί να θεωρείται ακόμα ως δήθεν μη αποδεδειγμένη πραγματικότητα το Ολοκαύτωμα. Ενώ αυτή η αμφισβήτηση εκφράζεται σε πολύ μικρή μόνο έκταση σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, έχει λάβει ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στην αδιαφορία και αδράνεια του μεγαλύτερου μέρους της διανόησης και των πολιτικών δυνάμεων - σε όσο βαθμό δεν είναι οι ίδιες φορείς είτε ενός πρωτογενούς αντισημιτισμού, είτε ενός αντισημιτισμού που είναι το αποτέλεσμα μιας εκτροχιασμένης κριτικής στο κράτος του Ισραήλ.

Είναι αυτονόητο, ότι ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός δεν είναι ιδέες ή απόψεις, αλλά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας. Και η άρνηση όμως της αλήθειας του Ολοκαυτώματος, της μεγάλης γενοκτονίας που διέπραξε ο ναζισμός, δεν μπορεί να θεωρείται ως νόμιμη, με την επίκληση της ελευθερίας της γνώμης. Γιατί και αυτή δεν αποτελεί μόνο μια απαράδεκτη γνώμη, αλλά έγκλημα, μια μεγάλη αξιόποινη πράξη.

Η άρνηση της αλήθειας του ολοκαυτώματος είναι η επιδίωξη μιας δεύτερης εξόντωσης των εκατομμυρίων θυμάτων. Είναι η εξόντωση της μνήμης αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για την απόφανση, πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν υπάρξει ποτέ. Χάριν μια κάλπικης αντίληψης για την ελευθερία της γνώμης γίνεται θεμιτός ο έμμεσος ισχυρισμός πως έξι εκατομμύρια Εβραίων, πεντακόσιες χιλιάδες τσιγγάνων, πολλές χιλιάδες σοσιαλιστών, κομμουνιστών, ομοφυλοφίλων, Πολωνών διανοουμένων, Ρώσων αιχμαλώτων, ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα, που βρήκαν φρικτό θάνατο στους θαλάμους αερίων των αποτρόπαιων στρατοπέδων εξόντωσης ή στο ύπαιθρο από τα δολοφονικά κομάντος των Ες-Ες, ήταν ανύπαρκτοι. Μετά τη βιολογική εξόντωση ακολουθεί τώρα η απόπειρα ηθικής εξόντωσης των θυμάτων.

Τέσσερις από τις πέντε αδελφές του Σίγκμουντ Φρόιντ, οι τρεις αδελφές του μεγάλου συγγραφέα Φραντς Κάφκα, οι γονείς του ποιητή Πάουλ Τσελάν δολοφονήθηκαν σε ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Για τους αρνητές του ολοκαυτώματος θα έπρεπε να θεωρηθούν ως πλασματικά πρόσωπα. Αναφέρομαι σε μέλη οικογενειών μεγάλων προσωπικοτήτων, για να γίνει πιο ορατή η πραγματικότητα της γενοκτονίας. Και δεν είναι πλασματικά πρόσωπα τα εκατομμύρια των άλλων θυμάτων. Τα ονόματα τουλάχιστον πέντε εκατομμυρίων δολοφονημένων Εβραίων είναι καταγραμμένα – συχνά από τους ίδιους τους γραφειοκράτες της εξόντωσης.

Συλλήψεις, κακοποιήσεις, εκτοπίσεις, δολοφονίες Εβραίων, καθώς και κατασχέσεις και λεηλατήσεις των περιουσιακών τους στοιχείων, άρχισαν αμέσως μετά την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία. Κορυφώθηκαν κατά τη λεγόμενη «νύχτα των κρυστάλλων», την 9η Νοεμβρίου του 1938. Πολύ ενωρίς, μετά την έναρξη του πολέμου, άρχισαν να γίνονται μαζικές εκτελέσεις στην Πολωνία και στα κατεχόμενα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης (η μεγαλύτερη στο Κίεβο, όπου εντός δύο ημερών εκτελέστηκαν, τον Σεπτέμβριο του 1941, 33.000 Εβραίοι.) Η ολοκληρωτική όμως εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων σχεδιάστηκε την 20η Ιανουαρίου 1942 στη Συνδιάσκεψη του Βανζέε. Ήδη στα τέλη του 1941 είχε δοθεί προφορικά από τον Χίτλερ η εντολή για την «τελική λύση».

Οι Εβραίοι δεν ήταν βέβαια τα μόνα, αλλά τα πρώτα και κύρια θύματα της ναζιστικής βίας σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη - και την Ελλάδα (περισσότεροι των 60.000). Εκδήλωση όμως του αντισημιτισμού, που υπάρχει σε μεγάλη έκταση και στη χώρα μας, είναι το ότι οι εκπρόσωποί του ή αμφισβητούν τελείως τη γενοκτονία ή επιδιώκουν να μειώσουν τουλάχιστον την ηθική σημασία της και την αριθμητική έκτασή της.

Η πιο ακραία, πιο χυδαία και πιο αχαλίνωτη περίπτωση αντισημίτη είναι η περίπτωση του Πλεύρη. Η επικείμενη δίκη του ίδιου και των υποστηρικτών του είναι μόνο μια από τις αφορμές για τη συγγραφή αυτού του κειμένου. Γιατί υπάρχουν και αρκετοί άλλοι που θα έπρεπε να καθίσουν στο εδώλιο, για τους ίδιους λόγους. Αυτοί είναι ίσως κάπως πιο προσεκτικοί στο λεξιλόγιο τους, και αποκρύπτουν τις εξοντωτικές φαντασιώσεις τους, όμως τελικά σε όλους είναι εναργή το απάνθρωπο φρόνημά τους και τα συμπτώματα του αντισημιτισμού, ως φαινομένου μιας κοινωνικής ψυχοπαθολογίας.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ πολύ με το βιβλίο του, που δεν είχα άλλωστε καμιά διάθεση να το διαβάσω. Το Κλητήριο Θέσπισμα του Αντιεισαγγελέα Εφετών Αθηνών, κυρίου Σπυρίδωνος Μουζακίτη, που είμαι βέβαιος, πως, όποια και αν θα είναι η έκβαση της δικής, θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της Ελληνικής Δικαιοσύνης, είναι συντριπτικό και επισημαίνει όλα τα κύρια σημεία του εγκληματικού του περιεχομένου (βρίσκεται στο διαδίκτυο.) Αρκεί το ότι ο Πλεύρης χαρακτηρίζει άλλους ανθρώπους ως υπανθρώπους. Αυτή και μόνο η λέξη αποτελεί σοβαρό έγκλημα. Θα προσπαθήσει ίσως με τσαρλατανισμούς και με μερικές ήξεις-αφήξεις που χαρακτηρίζουν τα γραφόμενά του, να αντιστρέψει την από μέρους του σημασιοδότηση αυτής της λέξης. Ό,τι όμως και να κάνει, είναι βέβαιο πως αρνείται την ανθρώπινη ιδιότητα σε άλλους ανθρώπους, που και με διαφόρους άλλους χυδαίους τρόπους προσπαθεί να τους προσβάλει και να τραυματίσει την αξιοπρέπειά τους.

Πρόκειται για κάτι που δυστυχώς ακόμα δεν κατάλαβαν οι συντάκτες του «Ιού». Στην Ελευθεροτυπία της 5ης Αυγούστου 2006 γράφουν: «Με τον κ. Πλεύρη και με τη ναζιστική προπαγάνδα δεν είναι φυσικά δυνατός κανένας διάλογος. Είναι δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει και να γράφει ό,τι θέλει, όσο κι αν το περιεχόμενο του τελευταίου βιβλίου του εμπίπτει στον σχετικό νόμο που απαγορεύει τη ρατσιστική προπαγάνδα. Η ελευθερία του λόγου πρέπει να ισχύει ακόμα και για τους εχθρούς της ελευθερίας.» Αν και επιδιώκουν την υπονόμευση του δημοκρατικού πολιτεύματος, η ελευθερία μας δεν κινδυνεύει, τουλάχιστον άμεσα, από τους ναζί. Κάτι άλλο γίνεται με τους χυδαίους αφορισμούς αυτού του βιβλίου και άλλων κειμένων καθώς και προφορικών λόγων. Προσβάλλεται και τραυματίζεται, τώρα και άμεσα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που το Σύνταγμά μας προστατεύει ως πρωταρχικό ανθρώπινο δικαίωμα, Χριστιανών και μη Χριστιανών, Ελλήνων και αλλοδαπών.

Ο σχετικός Νόμος, που αναφέρει και ο «Ιός», θα πρέπει για αυτόν και μόνο τον λόγο, αλλά και επειδή πρόκειται για εκείνους «που προκαλούν το μίσος και τη βία», επιτέλους να εφαρμοστεί. Και οι δημοκρατικοί Έλληνες οφείλουν να απευθύνονται στη δικαιοσύνη και να καταγγέλλουν τα φαινόμενα προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν διακρίνονται για μικρότερη ανεκτικότητα, όταν είναι απαραίτητη, οι διανοούμενοι άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Είναι όμως και ιδιαίτερα ευαίσθητοι. Απέναντι στον τραυματισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είμαι μόνιμος κάτοικος Γερμανίας. Ως κοινωνιολόγος, ανώτερος σύμβουλος πανεπιστημιακού πολιτικού ινστιτούτου, ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τον αντισημιτισμό. Το προσβλητικά αχαλίνωτο γράψιμο του Πλεύρη είναι για εμένα πρωτοφανές. Δεν γνωρίζω καμιά άλλη περίπτωση αντισημίτη, που επιχείρησε να δημοσιέψει τέτοιες τερατώδεις και ανατριχιαστικές εκφράσεις και προτροπές. Στο βιβλίο του υπάρχουν μεταξύ άλλων για το Άουσβιτς οι φράσεις: « Καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδον εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον».
Διερωτώμαι: Έχει συναίσθηση του τι γράφει…;! Δεν θα πρέπει να προσλάβει η δίκη μια μεγαλύτερη ευρύτητα και να συζητηθούν τα ψυχοπαθολογικά στοιχεία του αντισημιτισμού και του ρατσισμού; Οι ειδικοί επιστήμονες (των οποίων θα επικαλεσθούμε την παρέμβαση) διαπιστώνουν διαταραχές αντίληψης και παρανοϊκή επεξεργασία της πραγματικότητας, όταν, χάριν κάποιων έμμονων ιδεών, που χαρακτηρίζουν τον ναζισμό και όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα και κινήματα και έχουν ως αφετηρία την αδυναμία συνειδητοποίησης των αληθών αιτίων κοινωνικής δυσφορίας, αγνοούνται οφθαλμοφανή υπαρκτά στοιχεία (χιλιάδες φωτογραφιών, ταινιών, μαρτυριών, καταθέσεων από θύματα και δράστες σε δίκες) για να γίνει μια αντιστροφή και διαστροφή των διαδραματισθέντων με συνωμοσιολογίες και φαντασιώσεις για πλασματικούς εχθρούς.
Δεν ξέρω, αν ο Πλεύρης πιστεύει αυτά που γράφει. Στο παρελθόν υπήρχαν και αγκιτάτορες του ναζισμού, που, όπως αποδείχτηκε αργότερα, δεν πίστευαν σε αυτά που προπαγάνδιζαν, ή από τη δίψα για την εξουσία, αλλά και μόνο από τη διεστραμμένη επιθυμία να χειραγωγούν μαζικοποιημένες κοινωνικές ομάδες, τελικά τα πίστεψαν (περίπτωση Γκέμπελς). Ο Πλεύρης δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος που αναφέρεται στη δήθεν «παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία» και στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Και εάν δεν πιστεύει σε αυτά που γράφει, δεν παύει να είναι προπαγανδιστής ιδεολογημάτων, που σε ξεριζωμένα και μαζικοποιημένα άτομα ενισχύουν τα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα αυτής τη πολιτικής και γενικότερα κοινωνικής παράνοιας, που αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο του διεθνούς αντισημιτισμού, άρρηκτα συνδεδεμένου με μίσος και βία. Οι παραπάνω φράσεις του για το Άουσβιτς δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα έμμεσο προσκλητήριο ετοιμότητας για μια νέα γενοκτονία. Το αξιόποινο δεν αίρεται σε καμιά περίπτωση.

Υστερόγραφα: 1. Στη Γερμανία, δικαστήριο του Φρίντμπεργκ (κοντά στη Φραγκφούρτη) καταδίκασε τον ηλικίας 24 ετών πρόεδρο του NPD της Έσης σε φυλάκιση 4 μηνών χωρίς αναστολή, γιατί, σε συνεδρίαση του συμβουλίου της επαρχίας Βετεράου με θέμα τα κονδύλια για την επίσκεψη μαθητών στα μνημεία του ολοκαυτώματος, είπε μόνο τη φράση: «Δεν πρέπει να σπαταλιόνται χρήματα για την επίσκεψη των χώρων της δήθεν ναζιστικής τρομοκρατίας.»

2. Στη Ρωσία κυκλοφορεί ένα φρικτό βίντεο, που από πολλούς εμπειρογνώμονες κρίθηκε ως αυθεντικό. Παρουσιάζει Ρώσους εθνικοσοσιαλιστές, με τον αγκυλωτό σταυρό στο φόντο, να εκτελούν δύο νεαρούς άνδρες, από το Τατζικιστάν και από το Νταγκεστάν. Τον πρώτο σκοτώνουν με πυροβόλο όπλο, ενώ ο δεύτερος αποκεφαλίζεται. Η εχθρότητα προς τους αλλοδαπούς και ο ρατσισμός έχουν τα τελευταία χρόνια οξυνθεί στη Ρωσία.

3. Προτού παρουσιαστούν τέτοια φαινόμενα και στην Ελλάδα, ως συνέπειες των προτροπών του Πλεύρη και άλλων ναζιστών, πρέπει η νόμιμη βία της δημοκρατικής κρατικής εξουσίας να επαγρυπνεί, και όχι να επιδίδονται οι εκπρόσωποί της σε δημόσιες συζητήσεις με τον Ίρβινγκ. Και η αντιρατσιστική διαπαιδαγώγηση, η κριτική αντιμετώπιση των προκαταλήψεων πρέπει να αποκτήσει μια ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση. Με καταρτισμένους παιδαγωγούς και κατάλληλες παιδαγωγικές μεθόδους, ήδη από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό σχολείο.